سلام .
حضرت زهزا (سلام الله علیها) :
مثل امام مثل کعبه است که مردم باید به سوی او آیند نه او به سوی مردم .(کفایه الاثر ، ص26)
حضرت مهدی _عجّل اللهُ تعالی فرجَه_ دوازدهمین امام ما در سپیده دم جمعه ،
نیمه ی شعبان 255 هجری در «سامرا» متولّد شد و تا سال 260 در کنار پدر زندگی می کرد .
امام عسکری (علیه السلام) در ارتباط با ایشان دو وظیفه را عهده دار بود :
یکی حفظ فرزددش از گزند خلفای عباسی و دیگر ، اثبات وجود ایشان و اعلام امامتتش
به عنوان امام دوازدهم ؛ ایشان این وظیفه را با نشان دادن فرزند گرامیشان به یاران نزدیک
و مورد اعتماد انجام می داد . پس از شهادت امام حسن عسکری (علیه السلام) در سال 260 ،
امامت حضرت مهدی علیه السلام آغاز شد.
مرحله ی اوّل امامت ایشان که تا سال 329 طول کشید ،«غببت صغری » نامیده می شود.
امام در این دوره زندگی مخفی داشت امّا از طریق یکی از یاران صمیمی و مورد اعتاد خود
به نام عثمان بن سعید عَمروی با شیعیان ارتباط داشت و آنان را رهبری می کرد .
پس از در گذشت این شخص ، به ترتیب سه نفر دیگر به نانمهای
محمّد بن عثمان بن سعید ، حسین روح نوبختی و
علی بن محّد سَمُری
این مسئولیت را بر عهده داشتند. این چهار شخصیت بزرگوتر به «نُوّاب اربَعه» معروفند.
شش روز مانده به در گذشت آخرین نایب ، امام عصر (عجّل اللهُ تعالی فرجَه) برای
ایشان نامه ای نوشت و فرمود پس از خود جانشینی تعیین نکند که
مرحله ی دوم امامت در شکل «غیبت کبری» آغاز شده است.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
در این میان ، درباره ی امامت امام عصر(عجّل اللهُ تعالی فرجَه) سؤال هایی مطرح است که به ترتیب به آنها پاسخ می دهیم .
ای پادشه خوبان ، داد از غم تهایی................. دل بی تو به جان آمد ، وقت است که باز آیی
«اللهم عجل لولیک الفرج»